Gespannen stapte Peul het schamele podium op, terwijl haar Gildebroeder haar als Fleurine de Verteller
aankondigde. Zo moest zij zich noemen, had Maitre Musa haar verteld toen zij als Apprenti in de leer ging. ‘Niemand
wordt verliefd op Peul met Agricole stront aan de vingers’. De anderen knikten toen instemmend. Dus had zij haar
oude naam ingeruild voor haar nieuwe leven. En lang was dit nieuwe leven mooi. Vele avonden al had zij haar
verhalen verteld aan gretige, luisterende oren. En elke keer voelde zij zich op haar plek. Tot vanavond. Haar mond
was gortdroog. Niet vanwege de paar dozijn Savants en Combatant die haar met open mond en rotte tanden
aankeken, maar vanwege wie er achter hen stond. Koning Honderdhark van het Gilde d’Agricole was vanavond
aanwezig. Hij keek haar recht aan en toverde een halve glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet wat er te wachten stond.
Misschien. Peul frunnikte wat aan haar kleurrijke, fladderende jurk. Maitre Musa was benaderd door een rivaal van de
Koning. En Musa had flink wat Gildemunten ontvangen om Honderdhark in slecht daglicht te zetten. En ‘Fleurine de
Verteller’ moest het doen. Maar Musa kon haar niet foppen. Zij wist wat de opties waren. Als zij het verhaal zou
vertellen, dan zou Honderdhard haar niet heelhuids zijn Rijk laten verlaten. Maar als zij het niet doet, wacht de straf
van haar eigen Gilde. Het was tijd om ‘Fleurine de Verteller’ te zijn, maar misschien meer dan ooit tevoren voelde zij
zich nu Peul ‘stront-aan-de-vingers’. Zij schraapte haar keel… ‘Dames en heren!’
NB: Deze informatie geeft het algemene beeld van het Gilde. Door de aard van de spelwereld is het
echter goed mogelijk dat er van locatie tot locatie (kleine) verschillen zijn, ook binnen hetzelfde Gilde.
Deelnemers mogen ervoor kiezen om een afwijkende vorm te spelen, bijvoorbeeld qua uiterlijk. Graag
horen wij hier wel van via terrax@sinderlarp.nl.
Kern van het Gilde
Het Gilde Raconteur brengt één ding: kunst. Dit kan zijn in de vorm van mooie liederen, schilderingen,
toneelstukken en nog vele andere soorten van kunst of vermaak. In de Vervallen Wereld zien deze
Gildeleden het als hun roeping om het zware bestaan wat minder ellendig te maken en om, door middel
van hun liederen en verhalen, het levende 'geheugen' van de wereld te zijn. Dit geeft hen ook een
belangrijke troef; als iemand iets slechts of doms doet, dan zorgen de verhalen van de Raconteurs er in
rap tempo voor dat de hele samenleving het weet en het ook niet snel vergeet. Toch wordt er wel eens
door anderen op hen neergekeken. Hoe meer een samenleving kampt met schaarste, hoe meer mensen
zich beginnen af te vragen hoeveel de Raconteurs eigenlijk toevoegen. In gevallen van echte
hongersnood, zijn het haast altijd de Raconteurs die dit als eerste in hun buik moeten merken. Zelf vinden
de Raconteurs juist dat hun vermaak en afleiding juist dan onmisbaar zijn (en zij daardoor ook).
Elke groep of afdeling kent wel een Maitre die het Gilde min of meer leidt, al laten deze kunstzinnige
figuren zich doorgaans maar moeilijk aansturen. Verder zijn zij vaak vrij chaotisch. Ook kent men hier niet
echt het onderscheid tussen Savants en Combatant. Dat wil zeggen dat de meesten, als het moet, een
beetje van beiden zijn.
Structuur van het Gilde
Het Gilde Raconteur is een uitzondering op de regel als het gaat over de structuur van het Gilde.
Raconteurs kennen geen duidelijk onderscheid tussen Savants en Combatants. Door de aard van het
Gilde (vaak rondtrekkend, individualistisch) zijn alle leden haast gedwongen een beetje van beiden te
zijn. Alle Raconteurs proberen hun kunstvorm zo goed mogelijk te beheren en zouden daardoor tot
Savant gerekend kunnen worden, maar tegelijkertijd zijn Raconteurs vaak op zichzelf aangewezen als
het op verdediging aankomt en moeten ze dus ook een beetje Combatant zijn. Het komt in zeldzame
gevallen voor dat een Raconteur zich volledig heeft gezworen aan het zijn van een Combatant.
Sommigen hebben het op zich genomen om de groep te beschermen tijdens het reizen of om
waardevolle spullen te bewaken tijdens een uitvoering. De succesvolle onder deze Combatants zijn
getraind in de wapenkunst en reizen door de Vervallen Wereld om, tegen betaling, anderen hun kennis bij
te brengen. Het Gilde gebruikt wel de gangbare hiërarchie van Apprenti tot Compagnon tot uiteindelijk
Maitre. Raconteurs reizen echter vaak in kleine, vaste groepen rond en hechten in dat verband minder
waarde aan een strikte rangorde. De hiërarchie is dus veel meer groepsgebonden dan plaatsgebonden;
een Maître is niet de baas van alle Raconteurs in een gebied, maar van zijn groepje Raconteurs.
Apprenti zijn de leerlingen van het Gilde. Vaak zijn dit jonge, idealistische avonturiers die besluiten
Raconteur te worden maar zich nog niet volledig bekwaamd hebben in een kunstvorm. Voorop staat;
zonder talent of aanleg zal het Gilde je waarschijnlijk niet eens accepteren als Apprenti. Zo goed een
verhaal kunnen vertellen of een lied kunnen voordragen dat het mensen stil krijgt is namelijk niet
makkelijk en zéker niet zomaar aan te leren. De tijd als Apprenti wordt dan ook veel gebruikt om de al
bestaande kwaliteiten verder te bekwamen.
Compagnons vormen het gros van de Raconteurs. Dit zijn de Gildeleden die al wat jaren ervaring hebben
en op de een of andere manier tot volwaardig lid benoemd zijn. De ene zal een meesterproef af hebben
moeten leggen, de ander is door een Maître benoemd. De manier van promotie is geen strak gegeven en
het gevolg ervan ook niet. Zeker in vaste rondreizende gezelschappen of een familie Raconteurs is het
onderscheid tussen een Apprenti en Compagnon niet heel duidelijk. Een bekend gezegde bij veel
Raconteurs is ‘een titel doet niet beter zingen’, dat wil zeggen dat het groeien als kunstenaar,
verhalenverteller of iets anders als een organisch proces wordt gezien.
De Maître is de leider van een Raconteursgroep. Net als bij Compagnons zijn er veel verschillende
manieren waarop een Maître de positie kan verkrijgen. In een rondreizende Raconteursfamilie zal het het
familiehoofd zijn, bij een circus in een stad degene die het beste met geld kan omgaan, in veel gevallen is
het echter vaak een gerenommeerd kunstenaar die redelijke naamsbekendheid geniet die haast op
natuurlijke wijze als Maître in een gebied gezien wordt. De Maître is vaak verantwoordelijk voor het
aannemen van eventuele opdrachten, het regelen van betalingen en het aansturen van de andere
Raconteurs van zijn groep. Veelal zijn het ook de Maîtres die ongemerkt toch vrij veel politieke invloed
weten uit te oefenen, of dat nu is omdat zij het oor van de lokale machthebbers hebben, of omdat zij
middels hun kunsten op de juiste plekken druk weten uit te oefenen.
Bestaansrecht
Het Gilde Raconteur heeft een heel breed monopolie, namelijk kunst, maar gaat in vergelijking met de
andere Gildes relatief zelden over tot Rechtdoening. Volgens sommigen komt dit door het feit dat de
Raconteurs erg goed zijn in het behouden van hun monopolie (zonder scholing door het Gilde zelf is het
erg lastig een bedreven kunstenaar te worden), volgens anderen weer omdat iedereen met een passie of
gave voor de kunsten al Raconteur is en er daarom amper dreiging van buitenaf is. De grens van
Bestaansschennis jegens Raconteurs is voor de meesten vrij eenvoudig: zodra er wordt verdient aan een
kunstvorm door een Gildeloze of lid van een ander Gilde, is de grens overschreden. Maar dit geldt niet
alleen voor materiële verdiensten zoals Gildemunten of voedsel, maar des te meer om immateriële winst.
Een groepje Mineurs die bij het drinken een schunnig lied zingen zullen niet gestraft worden, maar een
Bricoleur die elke avond na het werk boeiende verhalen vertelt in de kroeg en zo steeds populairder
wordt zal al snel een Rechtdoening te wachten staan.
Gebruiken en cultuur
De Raconteurs zien zichzelf als het Geheugen van de Vervallen Wereld. In een wereld waar het leven
vaak aan een zijden draadje hangt en er vooral over het nu en de dag van morgen wordt nagedacht, is er
weinig aandacht voor wat er in het verleden heeft plaatsgevonden. De Mineurs graven weliswaar in de
grond naar de eeuwenoude Artefacten van de Anciens, maar zijn hierbij voornamelijk gericht op wat deze
voorwerpen nu voor functie kunnen hebben. Raconteurs staan erbij stil om het verleden en de grootse
gebeurtenissen van vroeger een wezenlijke plek in het heden te schenken. Zij vinden verhalen, liederen
over wat ooit was, de zingeving van het leven. In de Vervallen Wereld draait alles om overleven, het Gilde
Raconteur probeert hier iets mooiers van te maken. Het gaat hen ook niet alleen over de tijd van de
Anciens en hoe geweldig het toen was, maar ook over de geschiedenis van na Teoc.
Raconteurs zijn de wevers van verhalen en de architecten van het verleden, heden en toekomst. Het is
hun ambacht om de wereld in verhalen, liederen, tekeningen en andere kunstzinnige uitingen vast te
leggen. Hierdoor hebben zij ook invloed op de gedachtegang die met de vertelling gepaard gaan. Een
conflict heeft twee zijdes, de Raconteur echter beslist welke kant hij wil belichten. Een verhaal over de
moord op een Maître der Agricole kan bijvoorbeeld door de ene Raconteur verteld worden als volledig
gerechtvaardigd, maar door een andere als een vreselijke misdaad. Het is de passie en het
vakmanschap van de vertelling die vaak de toon zet van de vertelling. Sommige Raconteurs zijn zich
bewust van dit gegeven en bieden hun diensten dan ook maar al te graag aan bij machthebbers, zodat zij
hun status kunnen vergroten. Andere Raconteurs zijn juist van mening dat zij de taak hebben om als
ongekleurde vertellers anderen in te lichten over de gang van zaken in de wereld. Weer anderen volgen
hun eigen overtuiging en gedachtegoed, en proberen middels hun kunsten dit aan de wereld te
verkondigen.
Van alle Gildes zijn Raconteurs het meest begaan met hun uiterlijk. Niet zozeer vanuit ijdelheid, maar
vooral vanuit noodzaak. Een Agricole hoeft niet aantrekkelijk te zijn om op het land te werken, maar een
Raconteur moet wel een bepaalde allure hebben om aan de bak te komen. Niemand wil vermaakt
worden door een stinkende sloeber in vodden en de Raconteur met de meest gekleurde, opvallende,
indrukwekkend of aantrekkelijke verschijning zal sneller een klus krijgen dan de Raconteur in
onopvallende gewaden naast hem. Opvallen in uiterlijk maakt het vergaren van opdrachten en dus eten
een stuk makkelijker, uiteraard met als kanttekening dat de daadwerkelijke dienst ook nog van kwaliteit
moet zijn. Het is ook deze aantrekkelijkheid die er voor zorgt dat Raconteurs sneller worden uitgenodigd
bij machthebbende figuren.
Binnen de Gildecultuur hebben de Raconteurs vaak het meest te lijden onder de wisselvalligheid van de
Vervallen Wereld. Wanneer de tijden zwaar worden, hebben zij weinig concreets om op terug te vallen.
Wanneer er te weinig voedsel is in gebied, wordt de vraag naar vermaak, kunst en geschiedenis al snel
dusdanig klein dat men niet snel meer geneigd is een Raconteur te betalen voor hun toch wel abstracte
diensten. En waar een Bricoleur smid nog wel kan leunen op een Bricoleur leerlooier als hij tijdelijk geen
grondstoffen meer heeft of een groep Medecin altijd waarde heeft, ook al is er geen directe dreiging,
hebben Raconteurs niets meer zodra de vraag naar hun diensten (tijdelijk) verdwenen is.
Raconteurs staan er om bekend dat zij, het meest van alle Gildes, extreem hard zijn tegenover hun
Apprenti. Niet zozeer in daden, maar vooral in gevolgen. Je kunt alleen Raconteur zijn als je écht goed
bent. Kinderen die in Raconteurgroepen geboren worden of idealistische jongelui die zich bij een groep
aansluiten hebben voor lange tijd maar een doel: hun tak van kunst of vermaak perfectioneren en
Compagnon. Als blijkt dat zij op den duur toch niet goed genoeg zijn om volledig lid, Compagnon, te
worden, worden zij vaak zonder tweede blik achter gelaten. Voor een reizende groep zangers is een
jongen die de baard in de keel heeft gekregen en geen mooie stem meer heeft puur en alleen een extra
mond om te voeden en voor een circusfamilie is een kind dat na jaren oefenen niets blijkt te kunnen
waardeloos. Het gevolg voor deze, vaak jonge, Apprenti is echter hard. Zij kunnen niets meer. Vaak
hebben zij jaren geoefend in een kunstvorm die zij nu niet meer (kunnen) beheersen. Een aanzienlijk deel
van Apprenti eindigt op deze manier, achtergelaten door zijn echte of aangenomen familie, als zwerver,
lijk of Cannibales. De nieuwe aanwas van Raconteur moet wel ergens vandaan komen, juist door de
harde eisen die zij aan hun Apprenti stellen. Het is dan ook een algemeen bekend feit dat groepen
Raconteurs hun best doen om lieden (vaak kinderen) met talent tot zich te nemen, vaak overgehaald
door overdreven rooskleurige verhalen over het Raconteursbestaan.
Uiterlijke stijl
Dit is het algemene uiterlijke beeld van het Gilde Raconteur. Deelnemers mogen hiervan afwijken of het als inspiratie
gebruiken voor hun eigen personage. Het staat in de Vervallen Wereld niet vast hoe elk Gilde er uit ziet, de
onderstaande tekst uit vooral het gedachtegoed dat achter het uiterlijk zit. Kleding is ook altijd onderhevig aan de
vervallen staat van de wereld.
Kleding van de Raconteurs draait vaak om een ding: opvallen. Het is excentriek, kleurrijk en aantrekkelijk.
Van alle Gildes zijn zij hier ook het meest mee bezig, omdat opvallen en in het oog springen een
essentieel deel is van hun bestaan. Met beperkte middelen wordt geprobeerd een herkenbaar, kunstig
uiterlijk te creëren. Het toont echter ook duidelijk de tekenen van het harde Raconteursbestaan en is
vervallen, verweerd en gerepareerd. Zo is veel kleding gemaakt van een verzamelwerk aan stukken dof
gekleurde stof.
Om extra op te vallen dragen Raconteurs uitbundige accessoires. Veel gezien zijn bijzonder gevormde
hoeden in alle vormen en maten. Ook dragen ze vaker wel dan niet zwarte kohl om hun ogen te versieren
of theatrale gezichtsverf als standaard deel van hun uiterlijk, zowel tijdens, voor en na een uitvoering.
Alles om in het oog te springen of hun verschijning extra aantrekkelijk te maken.
Raconteurs stemmen vaak hun kleding af op de kunstvorm of professie die ze bedrijven, vaak ook omdat
hun lichaam en vertoning hun reclame is. Een theatermaker draagt misschien ten alle tijden zijn theatrale
masker en een Raconteur die zijn of haar kost verdient door in een stad de arbeiders te vermaken met
zang en dans zal al snel meer huid tonen of gewaagde kleding dragen.
Raconteurs dragen alle kleuren die te bedenken zijn. Let wel, in de Vervallen Wereld zijn kleuren door
slijtage en ouderdom vervaagd en dof.
Er is bijna geen verschil tussen Savants en Combatants in het Gilde Raconteur. Het komt vaak voor dat
men beide rollen kan vervullen. Raconteurs die meer richting het Combatant bestaan neigen, investeren
meer in hun wapenrusting dan zij die zich meer als Savant identificeren, en dat is dan te zien aan het feit
dat zij naast hun excentrieke kleding, ook gewatteerde kleding of eenvoudige, vaak leren, uitrustingen
dragen.